Άσκηση στην Τρίτη Ηλικία ατόμων με σύνδρομο Down

Τα βασικά χαρακτηριστικά της Τρίτης Ηλικίας ισχύουν και για την ανάλογη περίοδο των ατόμων με σύνδρομο Down. Αυτά είναι η κυτταρική ατροφία, η διαταραχή του μεταβολισμού (αύξηση καταβολισμού), η μείωση της αμυντικής ικανότητας του οργανισμού, η μείωση των διαδικασιών επούλωσης και αναγέννησης, η εκφύλιση του νευρικού συστήματος. Οι βιολογικές αλλαγές που επέρχονται με την αύξηση της ηλικίας παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ποιότητα της φυσικής- κινητικής απόδοσης. Έτσι, τα άτομα της τρίτης ηλικίας είναι επιρρεπή σε ασθένειες, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να πάθουν κάποιο κάταγμα λόγω προοδευτικής οστεοπόρωσης, εμφανίζουν μείωση των αισθητηριακών λειτουργιών της όρασης και της ακοής, σε μεγαλύτερη συχνότητα καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια αλλά και κακοήθη νοσήματα. Επιπλέον, εμφανίζουν μείωση στις κινητικές δεξιότητες, καθώς η ταχύτητα, η ευλυγισία, ο συντονισμός και η μυϊκή ισχύς μειώνονται σταδιακά. 

  Αν και συνολικά το προσδόκιμο ζωής έχει βελτιωθεί, τα άτομα με σύνδρομο Down έχουν ακόμη μεγαλύτερη θνησιμότητα σε οποιαδήποτε ηλικία, σε σύγκριση με αντίστοιχης ηλικίας-δείγμα από τον γενικό πληθυσμό ή σε σύγκριση με τα άτομα με νοητική αναπηρία που οφείλονται σε αίτια άλλα από το σύνδρομο Down.

 Με την πάροδο της ηλικίας, το ύψος των ατόμων με σύνδρομο Down μειώνεται, η υποτονία βελτιώνεται, η μυϊκή σωματική μάζα μειώνεται και υπάρχει αύξηση της αποθήκευσης λίπους. Η παχυσαρκία, που εμφανίζει υψηλά επίπεδα εδώ, είναι ένας περιοριστικός παράγοντας διότι επηρεάζει κατά πολύ την δραστηριότητα των ατόμων αυτών.

  Έτσι, η συχνή σωματική άσκηση ( ενδεδειγμένα τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα) βοηθάει τους ηλικιωμένους ανθρώπους με σύνδρομο Down, επειδή τους δίνεται η δυνατότητα μέσω της άσκησης να γίνονται ικανοί ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις της καθημερινής ζωής και να συνεχίσουν να διατηρούν τις κοινωνικές δραστηριότητές τους.
           Η πραγματοποίηση και η συμμετοχή σε προγράμματα κινητικών δραστηριοτήτων όπως είναι τα σπορ, βοηθάει τα ηλικιωμένα άτομα αφενός μεν να νιώθουν ανεξάρτητα, χρήσιμα και ικανά άτομα στην κοινωνία, αφετέρου δε τους δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουν νεότερα ή της ίδιας ηλικίας άτομα και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γίνονται ολοένα και πιο κοινωνικοί. Τα άτομα της τρίτης ηλικίας πρέπει να εντάσσονται σε κινητικά προγράμματα, δεδομένου ότι οι αλλαγές που γίνονται σχετικά με τη μυϊκή δύναμη, την αντοχή, το συντονισμό και την κίνηση των αρθρώσεων έχουν άμεση επίπτωση στην καθημερινή ζωή.

              Υπάρχουν πολλές δραστηριότητες με πολλά πλεονεκτήματα για τα άτομα της τρίτης ηλικίας με σύνδρομο Down. Το βάδισμα είναι μία ιδανική άσκηση πχ σε πάρκα ή σε άλλους χώρους. Άλλες δραστηριότητες είναι η αεροβική άσκηση, τα διάφορα παιχνίδια με μπάλες, η άρση βαρών και η κολύμβηση. Μέσα στην πισίνα μπορούν να βαδίσουν και να κάνουν διάφορες ασκήσεις ενδυνάμωσης των μυών. Η άνωση του νερού παρέχει τη δυνατότητα κίνησης των μυών και των αρθρώσεων, υποβοηθώντας ή παρέχοντας αντίσταση και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αποφυγή πολλών τραυματισμών και την ασφαλή ενδυνάμωση. Το νερό είναι το καταλληλότερο περιβάλλον για άσκηση, ιδίως για ομαδική, επειδή ο κίνδυνος για πτώσεις είναι μηδαμινός.

         Η άσκηση με ομάδες βοηθάει στην διατήρηση των σχέσεων. Η αεροβική άσκηση, προσαρμοσμένη πάντα στις ανάγκες των ηλικιωμένων ατόμων με Down, τους δίνει τη δυνατότητα να μαθαίνουν ασκήσεις ή να κάνουν συνασκήσεις έχοντας κάποιο στόχο και ρυθμό. Έτσι, αποκτούν σωματική ευρωστία, μεγαλύτερη αντοχή, καλύτερη μυϊκή δύναμη και κινητικότητα στις αρθρώσεις.

 Συμπερασματικά, η άσκηση κατέχει βασικό ρόλο στην περίοδο της τρίτης ηλικίας των ανθρώπων με σύνδρομο Down, όπως και γενικότερα στα άτομα της Τρίτης ηλικίας. Εάν δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα υγείας το οποίο καθιστά αδύνατη τη συμμετοχή του ατόμου σε διάφορες δραστηριότητες, τότε το άτομο αυτό δεν έχει κανένα λόγο να αποφεύγει την άσκηση και να μην αποκτήσει μία πλήρη δραστήρια ζωή.

3η Ημερίδα Αποκατάστασης Εκφυλιστικής Νόσου Οσφυικής Μοίρας Σπονδυλικής Στήλης.

Ιωάννινα 18 Νοεμβρίου 2011

http://www.uoi.gr/conferences/lumbarspinedegen-surgrehab/index.el.html

Τί είναι το συγγενές μυικό ραιβόκρανο?

Το συγγενές μυϊκό ραιβόκρανο ορίζεται ως η πλάγια κλίση της κεφαλής προς την μια πλευρά του σώματος , με ταυτόχρονη στροφή αυτής προς το αντίθετο πλάγιο. Το συχνότερο αίτιο αυτής της πάθησης είναι η βράχυνση ή η σύσπαση ενός εκ των δυο στερνοκλειδομαστοειδών μυών.

Η παραμόρφωση είναι κατά κανόνα ανώδυνη και εμφανής κατά την γέννηση. Πολλές φόρες όμως καθίσταται εμφανής κατά την δεύτερη ή και τρίτη δεκαετία της ζωής του ατόμου.

Χαρακτηριστική είναι η ψηλαφητή διόγκωση του προσβεβλημένου στερνοκλειδομαστοειδή, ο οποίος είναι σχοινοειδής και βραχύτερος. Πολλές φορές είναι προσβεβλημένοι (όχι όμως στην ίδια κλίμακα) και οι δυο στερνοκλειδόμαστοειδείς.

ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΙΟΓΙΑ

Αποτελεί σχετικά συχνή συγγενή παραμόρφωση (1/250 γεννήσεις) , η οποία όταν αντιμετωπίζεται άμεσα έχει συνήθως καλή πρόγνωση .

Το συγγενές μυϊκό ραιβόκρανο εμφανίζεται με την ίδια αναλογία σε αγόρια και κορίτσια, ενώ το δεξί ραιβόκρανο είναι ελαφρώς συχνότερο του αριστερού.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Η θεραπεία είναι χειρουργική, εκτός και αν διαγνωσθεί εγκαίρως οπότε αντιμετωπίζεται συντηρητικά με νάρθηκες, θέσεις-τοποθέτηση και φυσικοθεραπεία. Η συντηρητική μέθοδος αντιμετώπισης παρουσιάζει πολύ καλά αποτελέσματα .

ΑΙΤΙΕΣ ΣΥΓΓΕΝΟΥΣ ΜΥΙΚΟΥ ΡΑΙΒΟΚΡΑΝΟΥ

Οι κυριότερες αιτίες πρόκλησης συγγενούς ραιβόκρανου είναι : η κληρονομικότητα, ο εργώδης τοκετός ,η ατελής ανάπτυξη του στερνοκλειδομαστοειδούς, η πλημμελής διαμόρφωση των αυχενικών σπονδύλων καθώς και η παθολογική στάση του εμβρύου η οποία είναι πιθανόν να προκαλέσει ισχαιμία.

ΔΕΥΤΕΡΟΓΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Σε περίπτωση που δεν εφαρμοστούν θεραπευτικές μέθοδοι (είτε αυτές είναι συντηρητικές είτε χειρουργικές ) τότε στο πρόσωπο και στην κεφαλή αναπτύσσονται δευτερογενείς παραμορφώσεις , από το πρώτο έτος της ζωής . Σταδιακά εγκαθίσταται ασυμμετρία στο πρόσωπο, (οφθαλμοί και αυτιά σε διαφορετικό επίπεδο) η οποία αυξάνει με την ανάπτυξη.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ
Το συγγενές ραιβόκρανο κατηγοριοποιείται είτε σαν μυϊκό είτε ως οστικό είτε ως νευρογενές. Υπάρχει και ο μεικτός τύπος.

ΜΥΙΚΟ ΣΥΓΓΕΝΕΣ
• Λόγω ινώδους σύσπασης του στερνοκλειδομαστοειδή

• Λόγω σύσπασης του πρόσθιου σκαληνού και/ή του ωμουοειδή (πολύ σπάνιο)

• Λόγω ετερόπλευρης απουσίας του στερνοκλειδομαστοειδούς (πολύ σπάνιο)

• Στατικό ραιβόκρανο λόγω βράχυνσης του στερνοκλειδομαστοειδή από κακή ενδομήτριο στάση

• Λεμφαδενίτιδα

• Ρευματοειδής αρθρίτιδα


ΟΣΤΙΚΟ ΣΥΓΓΕΝΕΣ
• Λόγω αυχενικού ημισπονδύλου

• Ινιοποίηση του πρώτου αυχενικού σπονδύλου

• Συγγενής ετερόπλευρη έλλειψη του πρώτου αυχενικού σπονδύλου (ημιάτλας)

• Κάταγμα κλείδας – οστεομυελίτιδα

• Ασβεστοποίηση του μεσοσπονδύλιου δίσκου


ΝΕΥΡΟΓΕΝΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΣ
• Καλοήθες σπαστικό ραιβόκρανο

• Ετερόπλευρη παράλυση των αυχενικών ή τραχηλικών μυών

• Δυστονικό μυϊκό ραιβόκρανο

• Όγκοι του νωτιαίου σωλήνα

• Νευρίτιδα του παραπληρωματικού νεύρου

ΑΛΛΑ ΑΙΤΙΑ
• Οφθαλμικό ραιβόκρανο (λόγω διαταραχών της όρασης ή σε στραβισμό)

• Δερματικά αίτια

• Φλεγμονώδη αίτια

• Εγκεφαλικοί όγκοι

Η πρώτη μεταμόσχευση χεριού από το UCLA

Ένα ενδιαφέρον βιντεάκι που δείχνει την πρώτη μεταμόσχευση χεριού, μετά από ακρωτηριασμό στο μέσο του αντιβραχίου. Το βίντεο δεν εστιάζει σε χειρουργικές λεπτομέρειες, όσο στη λειτουργικότητα και την ψυχολογική κατάσταση της ασθενούς πρίν και μετά τη μεταμόσχευση. Παρατηρήστε την κίνηση του δείκτη και ελαφρώς του μέσου δακτύλου, αμέσως μετά το χειρουργίο, καθώς και την κλινική εικόνα και τις ασκήσεις εργοθεραπείας κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης.

Η πρώτη μεταμόσχευση ποδιών στον κόσμο- 25 Ιουλίου 2011

Είναι γεγονός η πρώτη μεταμόσχευση ποδιών σε έναν εικοσάχρονο άσθενή που δεν πληρούσε τα κριτήρια χρήσης πρόθεσης, λόγω ακρωτηριασμού μετά από τραυματισμό και σε ύψος στο μέσο του μηρού, εκτεταμένης βλάβης και ανατομικών περιορισμών. Ο ασθενής ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο και χρειάστηκε να περάσει ένας χρόνος για να βρεθεί συμβατός δότης και να υπερπηδηθούν όλα τα γραφειοκρατικά εμπόδια για την έγκριση της μεταμόσχευσης. 

Η μεταμόσχευση έγινε από τον Dr. Pedro Cavadas στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο La Fe, στην Βαλένθια της Ισπανίας και πραγματοποιήθηκε ταυτόχρονα και στα δύο πόδια σε ασθενή του οποίου η ταυτότητα δεν αποκαλύφθηκε.

Το χειρουργείο κράτησε πάνω από 12 ώρες και ενώθηκαν τα νεύρα, οι μυες, οι τένοντες, τα αγγεία και τα οστά. Η πρόγνωση του ασθενούς θα εξαρτηθεί από το βαθμό αιμάτωσης των μεταμοσχευμένων ιστών, το βαθμό αναγγένησης των νεύρων και τη σύνδεσή τους με το δέρμα και τους μύς.

Εαν όλα πάνε όπως η ιατρική ομάδα τα έχει σχεδιάσει, ο ασθενής θα μπορέσει να κινήσει τα πόδια του σε 3 εβδομάδες και μετά από 3 μήνες να ορθοστατήσει. Περαιτέρω, το γρηγορότερο σενάριο υποστηρίζει ότι ο εικοσάχρονος θα μπορεί να περπατήσει μετά από 6-7 μήνες με τη βοήθεια πατερίτσας. Η κινητικότητα που εκτιμάται ότι θα αποκτηθεί στα κάτω άκρα κυμαίνεται από 60% έως 100%, αλλά ο ασθενής θα είναι υποχρεωμένος να κάνει φυσικοθεραπεία ακόμη και για χρόνια και να παίρνει ανοσοκατασταλτικά εφ' όρου ζωής. Σημαντικό κομμάτι της αποκατάστασης είναι και η ψυχολογική υποστήριξη αφού το άτομο πρέπει να δεχθεί ως δικά του, τα πόδια ενός άλλου.
Πάντως, ο πρώτος μήνας για την βιολογική και ψυχολογική αποδοχή του μοσχεύματος είναι ο πιο σημαντικός. Όσο περνά ο καιρός, τα πράγματα θα είναι σαφώς υπό συνεχή ιατρική επιτήρηση, χωρίς να χάσουν την πολυπλοκότητά τους. Και αυτό γιατί η πρώτη μεταμόσχευση χεριού, χρειάστηκε 3 χρόνια μετά για να αποτύχει. Τότε, ο Νεοζηλανδός Clint Hallam, μετά τη μεταμόσχευση του1998, υποστήριξε ότι δεν δέκτηκε το χέρι και αποκόπηκε τελικά "διανοητικά" από αυτό.

Όμως, ο εικοσάχρονος ασθενής του  Dr. Cavadas, "ευτυχισμένος σαν το Θεό" όπως χαρακτηριστικά είπε, ατενίζει αισιόδοξα το μέλλον, αφού του δίνεται η δυνατότητα να ορθοστατίσει και πάλι στα πόδια του, να τα χρησιμοποιήσει ξανά, έστω και με κάποιο βοήθημα και να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο και την ποιότητα ζωής του.

Πώς σχετίζεται η μείωση βάρους με την επίδοση?

 Συχνά στη φυσικοθεραπεία, συσχετίζουμε τη μείωση του βάρους με την καλή φυσική κατάσταση, με την ευεξία, ακόμη και με την αναλγησία, πχ. σε οστεοαρθριτικά γόνατα παχύσαρκων ασθενών. Στον αθλητισμό, οι εργοφυσιολόγοι συμφωνούν ότι εαν το άθλημα κάποιου επηρεάζεται ιδιαιτέρως από τη βαρύτητα, υπάρχουν ποινές για την υπέρβαση του ορίου κανονικού βάρους.

Ποιο όμως είναι το ιδανικό βάρος για το κάθε άθλημα? Και πόσο θα αλλάξει η επίδοση κάποιου αν καταφέρει να έχει το ιδανικό βάρος?

Έρευνες του τμήματος Φυσιολογίας του Νοσοκομείου Χαρτφορντ στο Κονέκτικατ, δείχνουν ότι για τους δρομείς, ο γενικός κανόνας που ισχύει είναι ότι μια μείωση της τάξης του 1% στο βάρος τους συνεπάγεται αύξηση της τάξης του 1% στην επίδοσή τους.

Το Πανεπιστήμιο του ΜακΜάστερ του Οντάριο σε έρευνες του στον ανθρώπινο μεταβολισμό, διαπιστώνει ότι όλοι έχουμε ένα όριο βάρους και η περαιτέρω μείωσή του συνεπάγεται χειρότερη επίδοση. 

Ο Δρ Μαρκ Ταρνοπόλσκι  πειραματίστηκε χάνοντας και παίρνοντας βάρος και ελέγχοντας τη μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου (VO2max), που αναφέρεται στην ικανότητα του ανθρώπινου σώματος να λαμβάνει οξυγόνο και να το μεταφέρει στους μυς, κατά την άσκηση. Θεωρητικά, όσο λιγότερο ζυγίζει κανείς τόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι η μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου.

Ο Δρ Ταρνοπόλσκι ανέφερε ότι είχε την καλύτερη μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου-86 ml οξυγόνου ανα χιλιόγραμμο- όταν ζύγιζε 70 κιλά. Όταν έφτασε το βάρος του κάτω από 69 κιλά, διαπίστωσε ότι η μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου μειώθηκε επίσης στα 82 ml. Ο πιθανότερος λόγος, τόνισε, ήταν ότι είχε φτάσει σε ένα σημείο που το σώμα του άρχισε να καίει τις πρωτεΐνες των μυών του για παραγωγή ενέργειας και όχι λίπος. Ήταν περισσότερο αδύναμος και η επίδοσή του ήταν χειρότερη παρόλο που ζύγιζε λιγότερο.

Έτσι λοιπόν το ιδανικό βάρος δεν είναι απόλυτα προβλέψιμο. Οι καλοί προπονητές λένε στους αθλητές τους ότι το ιδανικό βάρος, είναι το βάρος που θα έχουν τη μέρα που θα πετύχουν το προσωπικό τους ρεκόρ!

Σκλήρυνση κατα Πλάκας και διάγνωση

Η σκλήρυνση κατά πλάκας-ΣκΠ,(ή πολλαπλή σκλήρυνση) είναι νόσος του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, (ΚΝΣ), εγκεφάλου και νωτιαίου μυελού. Στην παθοφυσιολογία της νόσου, τα Τ κύτταρα, βασικά στοιχεία του ανοσοποιητικού συστήματος του οργανισμού, επιτίθενται στα φυσιολογικά κύτταρα. Συγκεκριμένα, πλήττεται η μυελίνη, η ουσία που περιβάλει τους νευροάξονες των νευρικών κυττάρων και είναι σημαντική για τη νευρική επικοινωνία και τη μετάδοση των νευρικών σημάτων. Η μυελίνη επιταχύνει την επικοινωνία ανάμεσα στον εγκέφαλο και τα υπόλοιπα μέρη του οργανισμού και όταν καταστραφεί, τα σήματα του εγκεφάλου επιβραδύνονται ή δεν μεταδίδονται καθόλου. Έτσι, εμφανίζονται τα συμπτώματα της νόσου, που συνήθως διαφοροποιούνται ανά περίπτωση. Με την πάροδο του χρόνου, προκαλούνται νευρικές βλάβες, όπως καταστροφή των κυττάρων του εγκεφάλου και απώλεια της νευρικής λειτουργίας. 

Η αιτιολογία της δεν είναι γνωστή. Τελευταία έχει ενοχοποιηθεί το φλεβικό σύστημα του εγκεφάλου και έχει γίνει μια προσπάθεια ερευνών να συσχετισθεί με την απόφραξη των φλεβών αυτών. Τα πρώτα ερευνητικά αποτελέσματα δείχνουν ότι αυτό δεν είναι κανόνας και ότι μετά από επέμβαση αποκατάστασης της φλεβικής λειτουργίας σε όσους ασθενείς με Σκλήρυνση κατά Πλάκας-ΣκΠ έχει διαπιστωθεί αυτό, υπάρχει μια βελτίωση των συμπτωμάτων και της κινητικής λειτουργίας.

Σίγουρα όμως, όσο νωρίς γίνεται η διάγνωση τόσο καλύτερη και η πρόγνωση της νόσου. Μια μεμονωμένη εξέταση που να επιβεβαιώνει την κλινική διάγνωση της Σκλήρυνση κατά Πλάκας-ΣκΠ, δεν υπάρχει. Σε γενικές γραμμές, η διάγνωση βασίζεται σε αξιολόγηση των συχνών συμπτωμάτων της, ευρημάτων στη μαγνητική τομογραφία και άλλων εξετάσεων. Έτσι, η διάγνωση βασίζεται στα εξής: 

• Συμπτώματα. Τα πιο κοινά συμπτώματα της Σκλήρυνση κατά Πλάκας-ΣκΠ είναι: 

-Διαταραχή αισθητικότητας των άκρων, όπως το μούδιασμα. 

-Μυική αδυναμία ή και απώλεια λειτουργικότητας ενός ή και των δύο άκρων.

-Διπλωπία ή θόλωση της όρασης.

-Αστάθεια.

-Ζάλη.

-Εύκολη κόπωση.

-Δυσκολία συγκέντωσης.

-Εναλλαγές διάθεσης.

-Διαταραχές ούρησης, όπως η ακράτεια ούρων. Οι διαταραχές ούρησης εξαρτώνται από ποιό τμήμα της σπονδυλικής στήλης έχει προσβληθεί. Υπάρχουν διάφοροι τύποι ακράτειας ούρων: ακράτεια από προσπάθεια, από έπειξη και μεικτού τύπου ακράτεια.

-Ακράτεια κοπράνων.

• Μαγνητική τομογραφία MRI: εγκεφάλου και σπονδυλικής στήλης, μπορεί να εντοπίσει εστίες στο ΚΝΣ που ευθύνονται για τη νόσο, καθώς και τον αριθμό και την έκτασή τους.
• Εξέταση προκλητών δυναμικών: είναι τρόπος μέτρησης της ηλεκτρικής αντίδρασης του εγκεφάλου σε συγκεκριμένα ερεθίσματα. Έτσι ανιχνεύεται αν τα νευρικά σήματα επιβραδύνονται εξαιτίας νευρικών βλαβών που οφείλονται στη νόσο.
• Οσφυική παρακέντηση, με τη λήψη εγκεφαλονωτιαίου υγρού και ανάλυσή του για την παρουσία διαγνωστικών δεικτών για τη νόσο.
• Νευρολογικά συμπτώματα που να διαρκούν τουλάχιστον 24 ώρες και να εκδηλώνονται με χρονική διαφορά τουλάχιστον ενός μήνα. 

Το 2001 ο MacDonald et all, τροποποίησαν τα κριτήρια, βάζοντας επιπλέον στη διάγνωση τον αριθμό και τον χρόνο των εμφανιζομένων εστιών στο ΚΝΣ. Επίσης, φαίνεται ότι η διάγνωση είναι πιο έγκυρη αν υπάρχει συσχετισμός στοιχείων, πχ. μια εστία στην μαγνητική τομογραφία και δύο ώσεις και ένα στοιχείο θετικό του εγκεφαλονωτιαίου υγρού. Στα συμπτώματα υπάρχει μια ποικιλομορφία, ανάλογα με το ποια νεύρα έχουν πληγεί.

Σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα

Τα χειρωνακτικά επαγγέλματα, όπως αυτά που απαιτούν τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών (εξού και νόσος των ηλεκτρονικών υπολογιστών), γραμματείς, μοδίστρες, μουσικοί, η χρήση κομπρεσέρ, επαναλαμβανόμενες άρσεις βάρους με τα χέρια, λεπτές κινήσεις με φόρτιση, νοσήματα θυροειδούς, διαβητική νευροπάθεια, στην εγκυμοσύνη, στην εμμηνόπαυση, τραυματισμοί λόγω ανατομίας του ίδιου του καρπού (κανάλι), πχ, κατάγματα, τενοντοελυτρίτιδες, όγκοι τοπικά και αιματώματα, συχνά παρουσιάζουν συμπτώματα συνδρόμου καρπιαίου σωλήνα.

Στη διαφοροδιάγνωση, λαμβάνουμε υπόψιν παθήσεις που μιμούνται το σύνδρομο, όπως Αυχενική Δισκοκήλη Α6-Α7, αρθρίτιδα καρπού ή αυχένα, , κυκλοφορικές διαταραχές, και στηθάγχη (αριστερό χέρι).

Τα συμπτώματα του συνδρόμου καρπιαίου σωλήνα αφορούν μουδιάσματα στα δάκτυλα του αντίχειρα, του δείκτη και του μέσου (δάκτυλα του "σταυρού") και τη μια πλευρά του παράμεσου, που μπορούν να ξεκινούν από τον καρπό και να δίνουν πόνο, αιμωδίες, μειωμένη δύναμη και αισθητικότητα και μείωση της λειτουργικότητας. Χαρακτηριστικό αυτών των ασθενών είναι η χαλαρή λαβή του χεριού, με αποτέλεσμα να τους πέφτουν αντικείμενα.

Το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα προκαλείται από την πίεση του μέσου νεύρου στον καρπιαίο σωλήνα. Τα τοιχώματα του καρπιαίου σωλήνα αποτελούνται από οστάρια, εκτός από το άνω μέρος του, που το καλύπτει ο εγκάρσιος σύνδεσμος. Όταν η πίεση στο κανάλι αυξηθεί πάνω από 20-30mmHg, συνήθως λόγω οιδήματος, επηρεάζεται η αγγείωση του μέσου νεύρου, με αποτέλεσμα τη διαταραχή της λειτουργίας του.

Το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα εμφανίζεται συχνότερα στις ηλικίες 30-60 ετών και στις γυναίκες τρεις έως πέντε φορές περισσότερο από τους άνδρες, πιθανόν λόγω πιο στενής κατασκευής του καρπιαίου συνδέσμου. Στο 50% των περιπτώσεων αφορά και τα δύο χέρια. Ξεκινά με τη συμπτωματολογία να εμφανίζεται τις νυκτερινές ώρες και στις βαρύτερες μορφές, το μούδιασμα και ο πόνος γίνονται επίμονα και συνεχή. Η μυική αδυναμία είναι πιο σαφής και η λαβή "δεν κρατάει".

Η διάγνωση γίνεται με τους παρακάτω τρόπους:

-Phalen Test, όπου ο καρπός κάμπτεται για 1 λεπτό και βλέπουμε εαν αναπαράγονται τα συμπτώματα, -Σημείο Tinel, με επίκρουση του μέσου νεύρου και νοιώθουμε εφόσον υπάρχει παθολογία, μια αίσθηση ηλεκτρισμού κατά μήκος του νεύρου από τον καρπό και κάτω.

-Ηλεκτρομυογράφημα

-Σημείο περιχειρίδος, με τη χρήση πιεσόμετρου στο βραχιόνιο και την αναπαραγωγή των συμπτωμάτων

Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει: -Τη χρήση νυχτερινού νάρθηκα για ακινητοποίηση του καρπού

-Φαρμακευτική αγωγή όπως μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη, παυσίπονα και έκχυση κορτιζόνης στο καρπιαίο τούνελ.

-Φυσικοθεραπεία, με εφαρμογή αναλγητικών ρευμάτων, υπερήχου, laser, σημειακών μαγνητικών πεδίων, δινόλουτρου, κρυοθεραπείας, κινητοποίησης, διατάσεων και ασκήσεων ενδυνάμωσης και ιδιοδεκτικότητας.

-Πρόληψη και εργονομία: τακτικά διαλείμματα, αλλαγή θέσεων του χεριού, βελτίωση της στάσης του χεριού, εργονομικά mousepad, διατατικές ασκήσεις ανα διαστήματα, ασκήσεις ενδυνάμωσης άνω άκρου, εργονομικές λαβές των εργαλείων χρήσης.

Χειρουργικά, εφόσον τα συμπτώματα εμμένουν και η λειτουργικότητα έχει δραματικά μειωθεί, διανοίγεται ο εγκάρσιος σύνδεσμος και αποσυμπιέζεται το μέσο νεύρο. Μπορεί να γίνει είτε μα ανοιχτή επέμβαση, είτε ενδοσκοπικά. Μετεγχειρητικά το χέρι καλύπτεται με επιδέσμους και τα ράμματα αφαιρούνται 2 εβδομάδες μετά, με επιστροφή του ασθενή στις καθημερινές του δραστηριότητες. Συμβουλεύεται ο ασθενής να κινητοποιήσει το χέρι του αμέσως, αλλά να αποφύγει τις βαρειές εργασίες για 3 εβδομάδες.

Οι επιπλοκές της χειρουργικής αντιμετώπισης είναι: Ατελής διατομή του καρπιαίου σωλήνα, ιδιαίτερα σε ενδοσκοπική χειρουργική αντιμετώπιση, καυσαλγία, οίδημα, μόλυνση, τραυματισμός του νεύρου, δυσκαμψία.

Η άνοια Alzheimer μπορεί να προβλεφθεί?

Ερευνητικά αποτελέσματα από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλευ, δείχνουν ότι ο συνδιασμός εξέτασης μνήμης και απεικονιστικής μεθόδου του εγκεφάλου όπως η λειτουργική μαγνητική τομογραφία, μπορούν να προβλέψουν τις πιθανότητες επιδείνωσης της ελαφριάς τύπου άνοιας σε νόσο Alzheimer. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό στην αντιμετώπιση της νόσου και στην εγκυρότερη έναρξη της θεραπείας σε ομάδες υψηλού κινδύνου, ακόμη και στο στάδιο εμφάνισης ήπιων νοητικών προβλημάτων.

Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Neurology και έδειξε ότι ασθενείς με μη φυσιολογικά ευρήματα και στις δύο παραπάνω εξετάσεις, είχαν 12 πλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν τη νόσο, σε σχέση με τους συμμετέχοντες που εμφάνιζαν φυσιολογικά αποτελέσματα.

Παχυσαρκία και άσκηση

Η Ελλάδα έχει μια ακόμη αρνητική πρωτιά στην Ευρώπη, όσον αφορά τον υπέρβαρο πληθυσμό. Οι αιτίες πολλές, όπως η κληρονομικότητα, οι κακές διατροφικές συνήθειες, οι ορμονικές διαταραχές και η έλλειψη άσκηση.

Σημαντικό στην καταπολέμηση της παχυσαρκίας είναι η επίτευξη θερμιδικού ελλείμματος, δηλαδή η μείωση των θερμίδων που λαμβάνονται με την ημερήσια διατροφή. Η σύγχρονη αρθρογραφία για την παχυσαρκία, έχει επικεντρωθεί στην έρευνα για το πιο ενδεδειγμένο και αποτελεσματικότερο είδος άσκησης για την επίτευξη θερμιδικού ελλείμματος. Φαίνεται ότι η αεροβική άσκηση, όπως το κολύμπι, το περπάτημα, το ποδήλατο, το τρέξιμο, είναι ο ιδανικότερος τύπος άσκησης για την παχυσαρκία με μείωση του βάρους αφενός, αλλά και με τα πολλαπλά οφέλη της αυτής κάθε αυτής αερόβιας άσκησης, όπως η αερόβια προσαρμογή στην αντοχή και βελτίωση της καρδιαγγειακής λειτουργίας.

Συνίσταται αερόβια άσκηση τουλάχιστον 3 φορές τη εβδομάδα από 20-40 λεπτά. Θα πρέπει να τηρείται η προοδευτικότητα και μόλις χαθούν τα πρώτα κιλά, το πρόγραμμα αποκατάστασης θα πρέπει να συμπεριλάβει και αναερόβια άσκηση, όπως ασκήσεις με βάρη και λάστιχα για την ανάπτυξη του μυικού ιστού σε συνδυασμό με την αεροβική.