Πώς σχετίζεται η μείωση βάρους με την επίδοση?

 Συχνά στη φυσικοθεραπεία, συσχετίζουμε τη μείωση του βάρους με την καλή φυσική κατάσταση, με την ευεξία, ακόμη και με την αναλγησία, πχ. σε οστεοαρθριτικά γόνατα παχύσαρκων ασθενών. Στον αθλητισμό, οι εργοφυσιολόγοι συμφωνούν ότι εαν το άθλημα κάποιου επηρεάζεται ιδιαιτέρως από τη βαρύτητα, υπάρχουν ποινές για την υπέρβαση του ορίου κανονικού βάρους.

Ποιο όμως είναι το ιδανικό βάρος για το κάθε άθλημα? Και πόσο θα αλλάξει η επίδοση κάποιου αν καταφέρει να έχει το ιδανικό βάρος?

Έρευνες του τμήματος Φυσιολογίας του Νοσοκομείου Χαρτφορντ στο Κονέκτικατ, δείχνουν ότι για τους δρομείς, ο γενικός κανόνας που ισχύει είναι ότι μια μείωση της τάξης του 1% στο βάρος τους συνεπάγεται αύξηση της τάξης του 1% στην επίδοσή τους.

Το Πανεπιστήμιο του ΜακΜάστερ του Οντάριο σε έρευνες του στον ανθρώπινο μεταβολισμό, διαπιστώνει ότι όλοι έχουμε ένα όριο βάρους και η περαιτέρω μείωσή του συνεπάγεται χειρότερη επίδοση. 

Ο Δρ Μαρκ Ταρνοπόλσκι  πειραματίστηκε χάνοντας και παίρνοντας βάρος και ελέγχοντας τη μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου (VO2max), που αναφέρεται στην ικανότητα του ανθρώπινου σώματος να λαμβάνει οξυγόνο και να το μεταφέρει στους μυς, κατά την άσκηση. Θεωρητικά, όσο λιγότερο ζυγίζει κανείς τόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι η μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου.

Ο Δρ Ταρνοπόλσκι ανέφερε ότι είχε την καλύτερη μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου-86 ml οξυγόνου ανα χιλιόγραμμο- όταν ζύγιζε 70 κιλά. Όταν έφτασε το βάρος του κάτω από 69 κιλά, διαπίστωσε ότι η μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου μειώθηκε επίσης στα 82 ml. Ο πιθανότερος λόγος, τόνισε, ήταν ότι είχε φτάσει σε ένα σημείο που το σώμα του άρχισε να καίει τις πρωτεΐνες των μυών του για παραγωγή ενέργειας και όχι λίπος. Ήταν περισσότερο αδύναμος και η επίδοσή του ήταν χειρότερη παρόλο που ζύγιζε λιγότερο.

Έτσι λοιπόν το ιδανικό βάρος δεν είναι απόλυτα προβλέψιμο. Οι καλοί προπονητές λένε στους αθλητές τους ότι το ιδανικό βάρος, είναι το βάρος που θα έχουν τη μέρα που θα πετύχουν το προσωπικό τους ρεκόρ!